Dosya kapsamında alınan raporlar incelendiğinde, müvekkil Dr. Mehmet Yılmaz'in tıbbi müdahalesine ilişkin birbirleriyle çelişen tespitlerin bulunduğu görülmektedir. Yerel Mahkeme ve Bölge İdare Mahkemesi, bu çelişkileri giderecek şekilde Adli Tıp Genel Kurulu'ndan veya Hakem Hastane'den yeni bir rapor almadan hüküm kurmuştur.

Şöyle ki;

Tarafımızca dosyaya sunulan Beşikler Kazan Eğitim ve Araştırma Hastanesi Göz Sağlığı ve Hastalıkları Kliniği ve Adli Tıp Kliniği tarafından hazırlanan 01.12.2022 tarihli ve 142 sayfadan ibaret Kurul Raporunda; tüm tıbbi kayıtlar, hasta evrakları ve süreç detaylıca incelenmiş ve netice olarak; "Dr. Mehmet Yılmaz'in takip ve tedavide kusurunun olmadığı ve meydana gelen görme kaybından sorumlu tutmanın tıbben mümkün olmadığı" kanaatine varılmıştır.

Buna karşın hükme esas alınan raporda ise somut bir tıbbi ihmal (hangi tetkikin yapılmadığı, hangi bulgunun atlandığı) açıkça ortaya konulmadan, soyut ifadelerle müvekkile 2/8 oranında kusur atfedilmiştir.

Danıştay'ın yerleşik içtihatları uyarınca, dosyada birbiriyle çelişen raporların bulunması halinde, bu çelişki Adli Tıp Kurumu Genel Kurulu veya Üniversitelerin ilgili kürsülerinden oluşturulacak üst bir heyet aracılığıyla giderilmeden karar verilmesi hukuka aykırıdır.

Nitekim Danıştay 10. Daire'nin 06.12.2024 tarihli, E. 2024/3500 K. 2024/7922 sayılı kararında; "Adli tıp ihtisas kurullarınca oy birliği ile karara bağlanamamış işlerin adli tıp genel kurulunda incelenmesi gerektiği" ve çelişkili raporların hükme esas alınamayacağı açıkça belirtilmiştir. Somut olayda, lehe olan kapsamlı üniversite raporu ile aleyhe olan ve gerekçesi yetersiz rapor arasındaki çelişki giderilmemiştir. Bu eksik inceleme, kararın bozulmasını gerektirmektedir.

Özet tablo (rapor karşılaştırması):

Müvekkil Dr. Mehmet Yılmaz'e atfedilen kusur, 12.02.2019 tarihinde yapıldığı iddia edilen ancak fiilen gerçekleşmesi mümkün olmayan bir muayene kaydına dayandırılmaktadır. Yerel mahkeme ve Bölge İdare Mahkemesi, bu maddi vakıayı ve teknik verileri hatalı değerlendirmiştir.

a) 44 Saniyelik Muayene İmkansızlığı: Hastane kayıtlarında (log kayıtları) hastanın muayene başlangıç saati 15:06:15, bitiş saati ise 15:06:59 olarak görünmektedir. Toplam 44 saniyelik bu sürede bir hastanın odaya girmesi, şikayetini anlatması, göz muayenesinin yapılması, göz dibi (fundus) muayenesi ile optik sinir ödeminin tespit edilmesi ve reçete/epikriz düzenlenmesi tıbben ve fizikken İMKANSIZDIR.

b) Epikrizdeki Tutarsızlıklar ve Sistemsel Hata: Söz konusu tarihli epikrizde, Göz Hastalıkları Uzmanı olan müvekkilin branşıyla ilgisi olmayan "son adet tarihi ve gebelik haftası" gibi kadın doğum bilgileri yer almaktadır. Bu durum, hastanın o tarihte müvekkile muayene olmadığını, kaydın sistemsel bir hatadan veya başka bir poliklinik girişinden kaynaklandığını açıkça göstermektedir. Epikrizde ne bir şikayet ne de bir göz muayene bulgusu yer almamaktadır; sadece ICD kodu (Z01.0) girilmiştir ki bu da otomatik bir işlemdir.

c) Tıbbi Literatür ve Gebelik Etkisi: Tıbbi literatürde, optik sinir kılıfı menenjiomlarının gebelik sırasında hormon (östrojen/progesteron) etkisiyle çok hızlı progresyon (ilerleme) gösterdiği bilinmektedir. 12.02.2019 tarihinde (eğer muayene olsa bile) hastada belirgin bir semptomun bulunmayabileceği, 2 ay sonra 24.04.2019'da tespit edilen tablonun gebeliğin hızlandırıcı etkisiyle bu sürede gelişmiş olabileceği göz ardı edilmiştir. Tıbbi olarak o tarihte tespit edilebilir bir patoloji olduğuna dair somut hiçbir veri yokken, varsayıma dayalı olarak kusur atfedilmesi hukuka aykırıdır.

Kabul anlamına gelmemek kaydıyla, bir an için müvekkilin kusurlu olduğu varsayılsa dahi, davacı hastanın kendi eylemleri ve ihmalleri, zarar ile iddia edilen eylem arasındaki illiyet bağını kesmiş veya en azından müterafik kusur oluşturmuştur. Mahkeme kararında bu hususlar yeterince irdelenmemiştir.

a) Tıbbi Tavsiyelere Uymama ve Gecikme: Dosya kapsamındaki tıbbi kayıtlardan anlaşıldığı üzere, davacıya 29.04.2019 tarihinde MR önerilmiş olmasına rağmen, davacı "gebelik" gerekçesiyle bu tetkiki yaptırmamış ve tanının konulmasını geciktirmiştir. Oysa ki gebelikte kontrastsız MR çekilmesi tıbben mümkündür ve kontrendike değildir. Davacının bu kaçınma eylemi, tanı sürecini doğrudan etkilemiştir.

b) Tedaviyi Erteleme: Tanı konulduktan sonra dahi davacı, yaklaşık 4-5 ay boyunca ameliyat ve radyoterapi tedavisini kabul etmemiş ve ertelemiştir. Bu süre zarfında, gebeliğin de etkisiyle tümörün progresyon göstermesi ve görme kaybının artması kaçınılmaz olmuştur. Davacının kendi sağlığı ile ilgili gerekli özeni göstermemesi ve tıbbi önerileri reddetmesi, zararın artmasında asli etkendir.

Danıştay 10. Daire'nin 25.02.2025 tarihli, E. 2021/4238 K. 2025/1115 sayılı kararında; hastanın kendisine önerilen tetkikleri (ultrason vb.) başka bir merkezde yaptırmaması durumu "üzerine düşen yükümlülüğü yerine getirmeme" olarak değerlendirilmiş ve bu durum müterafik kusur kabul edilerek tazminattan indirim yapılması gerektiğine hükmedilmiştir. Somut olayda da davacının MR ve ameliyat konusundaki ihmalleri, illiyet bağını kesen veya önemli ölçüde zayıflatan bir faktör olarak gözetilmelidir.

a) Organizasyonel Aksaklıklar Hekime Yüklenemez: Yukarıda açıklandığı üzere, 44 saniyelik bir muayene süresi, sistemsel yoğunluk ve teknik altyapı eksiklikleri (randevu sisteminin otomatik atamaları vb.), idarenin "hizmet kusuru" kapsamında değerlendirilmesi gereken organizasyonel sorunlardır. Danıştay içtihatlarında da vurgulandığı üzere, idarenin personel, araç-gereç ve organizasyon eksikliğinden kaynaklanan zararlar, kamu görevlisinin kişisel kusuru olarak nitelendirilemez. Müvekkil, kendisine sunulan kısıtlı imkanlar ve yoğun çalışma koşulları altında görevini ifa etmiştir. Bu nedenle, idarenin organizasyon kusurundan kaynaklanan sonuçların müvekkile rücu edilebilir bir "kişisel kusur" olarak yansıtılması hukuka aykırıdır.

b) Manevi Tazminatın Zenginleşme Aracı Olması: Bölge İdare Mahkemesi tarafından artırılan manevi tazminat miktarı, olayın oluş şekli, kusur oranları (idarenin %25 kusuru) ve davacının müterafik kusurları dikkate alındığında fahiştir ve sebepsiz zenginleşmeye yol açacak niteliktedir. Manevi tazminat, bir ceza aracı değil, duyulan elem ve ıstırabı kısmen gidermeye yönelik bir tatmin aracıdır. Danıştay'ın yerleşik içtihatlarında (Örn; Danıştay 10. Daire, E. 2020/6584 K. 2021/3275), manevi tazminatın idarenin kusurunun ağırlığı ile orantılı olması ve zenginleşme aracı olarak kullanılmaması gerektiği belirtilmiştir. Somut olayda %25 gibi düşük bir kusur oranına rağmen hükmedilen yüksek manevi tazminat, hakkaniyet ilkesine aykırıdır.